.
.
.
.
.
дедо Куељо, Пауло Коељо е еден од поинтересните ликови во виртуелниот свет, кој редовно успева со неговите ставови, размислувања, блог постови да ми го одземе вниманието. Ова е едно такво четиво, што се чита во еден здив, како што ужива да каже тој самиот, а причината поради која ќе се најде на мојот блог, во слободен превод, се разбира е темата која денес ја зачна и ја разоткри, со варијации на неколку реални перспективи..

текстот е со име:
триTe симптоми на убивање на нашите соништа



Првиот симптом на процесот на убивањето на нашите соништа е недостатокот на време. Зафатените луѓе кои ги познавам во мојот живот секогаш имаат доволно време да завршат сé што треба. Оние кои не прават ништо се секогаш уморни и не обрнуваат внимание на малкуто работа каје се бара од нив да биде завршена. Тие постојано се жалат дека денот е премногу краток. Вистината е, тие се плашат да се борат со добра волја.

Вториот симптом на убивањето на нашите соништа лежи во нашата сигурност. Бидејќи не сакаме да си го видиме сопствениот живот како голема авантура, почнуваме да размислуваме за себе како мудри, фер и коректни во поставувањето прашање и барањето малку од животот. Ние гледаме надвор од ѕидовите на нашето секојдневно постоење и егзистенција, го слушаме звукот на кршењето копја, ја мирисаме прашината и потта, ги гледаме и препознаваме големите порази и оганот во очите на воините. Но, никогаш не ја гледаме радоста, огромната радост во срцата на оние кои се вклучени во битката. За нив, ниту победата ниту поразот се важни, што е важно е дека ти се борат со добра Волја.

И, конечно, третиот симптом е пуштањето на нашите соништа да заминат и почиваат во мир. Животот станува неделно попладне; не бараме ништо за возврат, престануваме да бараме нешто повеќе од она што умееме сами да дадеме. Во тој стадиум, размислуваме за самите себе дека сме постанале возрасни, зрели; ги оставаме настрана фантазиите кои сме ги имале како млади и се трудиме да постигнеме лични и персонални достигнувања. Изненадени сме кога луѓе во зрелата доба од животот велат дека сеуште го посакуваат ова или она од животот. Но, длабоко во нашите срца, веруваме и знаме дека тоа што се случило е она што останало да се случи откако сме се откажале од битката за остварување на нашите сништа - сме одбиле да се спротиставиме на добрата Волја.

Кога ќе се откажеме од нашите соништа и пронајдеме мир, ние преминуваме низ краток период на релаксираност и спокој во нашиот живот. Но, умрените соништа почнуваат да гнијат во нас и да го инфецираат целокупното наше битие. Стануваме сурови со луѓето кои не опкружуваат, а по тоа почнуваме истата таа суровост да ја насочуваме кон самите себе. Тоа е моментот кога болестите и психозата се појавуваат. Она што се обидуваме да избегнеме во таа борба - разочарувањето и поразот - фрлаат сенка врз нас и нашиот кукавичлук.

И еден ден, мртвите, расипани соништа Ви прават тешко да дишете, и всушност тоа е моментот кога се соочуваме со смртта. Тоа е смрт која не ослободува од нашата сигурност, од нашата работа и од мирот и спокојот на тоа ужасно неделно попладне.

:зборовите на Петрис, водичот на Коељо за време на Аџилакот во Сантјаго де Компостела


__________________________________________________________________


- уште да си појаснам самиот себе, а и на Вас кои го читате ова, а не знаете за каков аџилак станува збор. “Целта на „аџилакот“ е да се среќавам со луѓето. Повторно се откриваме себеси низ очите на другите“ - има кажано на почетокот на неговиот 'аџилак' или патување наменето за промовирање на неговата истоимената книга. Аџилакот во Сантјаго де Компостела во Шпанија, или уште „Аџилак: Современа потрага по древната мудрост“ пред 20 години го инспирираше Куелјо да го напише „Алхемичарот“, роман што беше преведен на 60 јазици.

доколку сакате да го прочитате текстот во оргининал може да го најдете на неговиот блог ~

.



.
.