.
.
.
.
.
дедо Куељо, Пауло Коељо е еден од поинтересните ликови во виртуелниот свет, кој редовно успева со неговите ставови, размислувања, блог постови да ми го одземе вниманието. Ова е едно такво четиво, што се чита во еден здив, како што ужива да каже тој самиот, а причината поради која ќе се најде на мојот блог, во слободен превод, се разбира е темата која денес ја зачна и ја разоткри, со варијации на неколку реални перспективи..

текстот е со име:
триTe симптоми на убивање на нашите соништа



Првиот симптом на процесот на убивањето на нашите соништа е недостатокот на време. Зафатените луѓе кои ги познавам во мојот живот секогаш имаат доволно време да завршат сé што треба. Оние кои не прават ништо се секогаш уморни и не обрнуваат внимание на малкуто работа каје се бара од нив да биде завршена. Тие постојано се жалат дека денот е премногу краток. Вистината е, тие се плашат да се борат со добра волја.

Вториот симптом на убивањето на нашите соништа лежи во нашата сигурност. Бидејќи не сакаме да си го видиме сопствениот живот како голема авантура, почнуваме да размислуваме за себе како мудри, фер и коректни во поставувањето прашање и барањето малку од животот. Ние гледаме надвор од ѕидовите на нашето секојдневно постоење и егзистенција, го слушаме звукот на кршењето копја, ја мирисаме прашината и потта, ги гледаме и препознаваме големите порази и оганот во очите на воините. Но, никогаш не ја гледаме радоста, огромната радост во срцата на оние кои се вклучени во битката. За нив, ниту победата ниту поразот се важни, што е важно е дека ти се борат со добра Волја.

И, конечно, третиот симптом е пуштањето на нашите соништа да заминат и почиваат во мир. Животот станува неделно попладне; не бараме ништо за возврат, престануваме да бараме нешто повеќе од она што умееме сами да дадеме. Во тој стадиум, размислуваме за самите себе дека сме постанале возрасни, зрели; ги оставаме настрана фантазиите кои сме ги имале како млади и се трудиме да постигнеме лични и персонални достигнувања. Изненадени сме кога луѓе во зрелата доба од животот велат дека сеуште го посакуваат ова или она од животот. Но, длабоко во нашите срца, веруваме и знаме дека тоа што се случило е она што останало да се случи откако сме се откажале од битката за остварување на нашите сништа - сме одбиле да се спротиставиме на добрата Волја.

Кога ќе се откажеме од нашите соништа и пронајдеме мир, ние преминуваме низ краток период на релаксираност и спокој во нашиот живот. Но, умрените соништа почнуваат да гнијат во нас и да го инфецираат целокупното наше битие. Стануваме сурови со луѓето кои не опкружуваат, а по тоа почнуваме истата таа суровост да ја насочуваме кон самите себе. Тоа е моментот кога болестите и психозата се појавуваат. Она што се обидуваме да избегнеме во таа борба - разочарувањето и поразот - фрлаат сенка врз нас и нашиот кукавичлук.

И еден ден, мртвите, расипани соништа Ви прават тешко да дишете, и всушност тоа е моментот кога се соочуваме со смртта. Тоа е смрт која не ослободува од нашата сигурност, од нашата работа и од мирот и спокојот на тоа ужасно неделно попладне.

:зборовите на Петрис, водичот на Коељо за време на Аџилакот во Сантјаго де Компостела


__________________________________________________________________


- уште да си појаснам самиот себе, а и на Вас кои го читате ова, а не знаете за каков аџилак станува збор. “Целта на „аџилакот“ е да се среќавам со луѓето. Повторно се откриваме себеси низ очите на другите“ - има кажано на почетокот на неговиот 'аџилак' или патување наменето за промовирање на неговата истоимената книга. Аџилакот во Сантјаго де Компостела во Шпанија, или уште „Аџилак: Современа потрага по древната мудрост“ пред 20 години го инспирираше Куелјо да го напише „Алхемичарот“, роман што беше преведен на 60 јазици.

доколку сакате да го прочитате текстот во оргининал може да го најдете на неговиот блог ~

.



.
.

.
.
.
.
.постмодернизмот стана широко признат како движење од епски обем, иновативни техники и широк опсег на психолошко и интелектуално влијание. почетокот на постмодернизмот е неизвесен, но за доброто на континуитет, Finnegans Wake од Џејмс Џојс е избрана за хронолошка почетна точка на оваа листа. книги кои влегоа во овие рамки се избираа по вкупниот/ целосниот квалитет кој го нудат како дело, помалку по влијанието кое го вршеле во континуитет.

пред неколку дена видов некаде селекција на најдобрите 20 дела во постодерната литература. некои од нив не беа посебно привлечни, барем оние од 12, па нагоре. ги селектирав првите 10 ги снимив на компјутер и еве ги во мојата Топ 10 листа на најдобрите дела од постмодернистичкиот период во литературата. ..оној кој претставува update-ирана модерна, т.е. периодот во кој живееме и егзистираме до ден денес. [или не?!]

редоследот во листата ќе оди од 10-тото па надолу се' до книгата која е на првото место.


10. Molloy, Malone Dies, The Unnamable - Samuel Beckett

Троен-урок од учителот/ мастер за апстрактен минимализам, чија техника на гледање објективно на овој субјективен свет го однесен во својот зенит со оваа трилогија на мета-фикциска неуроза, во која живеат карактери и преку ситуациите во кои се наоѓаат ги испреплетуваат меѓусебно се додека на крајот не стане очигледно дека тие карактери заедно се фикција на една единствена личност. Сериозен и извонредна работата на Џојсовата густина.




9. House of Leaves - Mark Z. Danielewski

Лавиринт од ергодска* структура, романот на Danielewski од неодамна стана еден од култните класици и со едноставно отварање на страниците ќе забележите дека нема друга книга како оваа. кодирана типографија, зборовни колоритни асоцијации и прецизно вклучување на митолошки и метафизички референци кои оваа институција од роман ја претвораат rorschach тест на скалата на Minsa.

*ergodic - ergon, meaning "work", and hodos, meaning "path"




8. Breakfast of Champions - Kurt Vonnegut

Иако мислевме дека Slaughterhouse Five можеби е негово најпознато дело, ова е книгата која треба да биде вклучена во пантеонот на оваа солипсичка нарација. Иако често занемарена како себебендисана и не доволно добра , Breakfast of Champions е персонален account/ сметка на фразата "совршена параноја е совршенa свесност." Понтиашкиот продавач Dwayne Hoover станува опседнат со работата на Sci-Fi писателот Kilgore Trout, незапирливото кружејки во акутните ерупции на анксиозност кога верува дека тој е единствениот човек кој се бори против светот на реифицираните хуманоиди. Црна сатира на врвот од својата моќ.




7. Labyrinths - Jorges Luis Borges

Делата на Борхес е невозможно да се опишуваат без длабока анализа, бидејќи тој има моќ во само пет страници да вклучи универзум на бесконечно привлекување. Дури и денес, многу раскази од оваа колекција се отворени за интерпретација.




6. Fear and Loathing in Las Vegas - Hunter S. Thompson

Епско вклучување на новинарската интерпретација и интервјуирање од местото на настанот и супериорни обиди во презентирање на комбинацијата од факти и фикција кои преку извонредни сурреалистички слики ја градат најголемата сатира за дрогата и политиката во оваа епоха.




5. American Psycho - Bret Easton Ellis

Ни една друга книга од овој вид не е толку ужасна, смешна, полемичка или вознемирувачка како што е приказната за yuppie-то* Patrick Bateman од Вол Стрит кој спокојно ги прераскажува деталите од неговиот убиствен живот, сите во апатичеи тон, кој ги комбинира магичниот реализам со минимализам на некој начин на кој ниедна друга книга неможе. Нејзините брзи промени од комедија на хоророт се случуваат во таква опасна брзина што целиот тек на свеста те носи на едно ново ниво на страв.

*yuppi - young urban professional или младич со академско образование, вработен и добро платен по професија и живее и работи во близина на голем град.




4. Catch-22 - Joseph Heller

Најпарадоксалната воена книга некогаш напишана, Хелеровиот роман е широко признат како еден од најголемите романи некогаш напишани, неговата структура ја потенцира иронијата и повторувањето што ја зголемува и иритацијата во помала рака. Зацементирано е мајсторството на Хелер во литературниот свет.




3. Gravity’s Rainbow - Thomas Pynchon

За да можете вистински да ја опишете оваа новела значи да завршите со неуспех: пастиш на параноја, поп-културата, секс и политика што ја превртуваат нарацијата во преден план со суптилна метафорична дисциплина, како животот на неколку луѓе наместени околу центарот на параболичното вложување на ракета "0000". Споредбите на романот и неговата симболика со Ulysses и Moby-Dick не се оправдуваат поради неговата посебност.




2. Naked Lunch - William S. Burroughs

Толку многу е веќе напишано за влијанието на оваа книга што ако одиме понатаму би се чинело излишно. Веројатно романот кој го става постмодернизмот на неговата современа патека, филтрира параноја, дрога и влијанија од еротика до детективска фикција и научна фантастика го прави еден од највлијателните и незаборавни дела во современата литература.

[J.Frater: Ова е еден од моите омилени книгина сите времиња - ако не сте го прочитале - направете го тоа!]




1. Infinite Jest - David Foster Wallace

Неодамна заминатата Wallace ја остави зад себе највозбудливата, најдлабоката, најкомичната, најтажната, најзагрижената и целокупно најпрозорливата максималистичка книга во постмодерниот канон. Паралелите настанати помеѓу академијата Enfield Tennis, Ennet Drug и Alcohol Recovery House користејќи наизменични езотерични и колоквијални зборови (и неговата заштитна марка 'фуснотите') го создаваат најепското и исцрпувачко дело/ роман на модерните времиња.




:сугурно има уште многу автори кои заслужиле да бидат дел од оваа листа, но сепак, селекцијата која ја направиле на listverse заедно со соработката на F. McClure е солидна.

.меѓу оние кои недостигаат на оваа листа, а се достојни да се споменат би требало да бидат и: Finnegans Wake, Fight Club, The Unfortunates, A Clockwork Orange, Lolita, Godel Escher Bach и уште многу други. ..

..но, за некои други листи во некоја друга прилика, ако сакате можете да ја видите листата на најдобри автори кои оставиле влијание во мојот живот.


:текстот може да го пронајдете исто така објавен и на оКно.мк

.