.
.
.

.
:затоа го сакам дедо Коељо. Сега е еден по полноќ, први февруари. .. нов месец, неколку минути после објавениот статус на facebook: :Ој, ти музо на новиот месец, де затвори вратата од јануари уште провев доаѓа . .. фала!

..и не дека има нешто општо статусот со ова што следува и е поврзано со познатиот светски писател, комерцијален за многу, за многу повеќе еден од најчитаните . .. за мене како еден почитуван виртуелен пријател кој е скромен да врати на некои конструктивни прашања кои повлекуваат дебата и длабока размисла. *.. и ми се допаѓаат овие негови фори, ова е нешто за една минута, ова е нешто за пола минута. .. две минути читање и тн. Што е поентата?! – овој пат ќе преведам една приказна која од колено на колено се прераскажува, но сепак е дел и од старите списи на источните култури, Ведите. .. приказната:
.
.

:Кришна ќе ја слушне вашата молитва!

.
Вдовица од сиромашно село во Бенгал немала доволно пари да го плати школскиот автобус за својот си и така кога момчето почнало да оди на училиште морало да поминува сам низ шумата.

Со цел да го убеди, таа му рекла:

"Немој да се плашиш од шумата, синку мој. Замоли го Бог Кришна да доаѓа со тебе. Тој ќе ја слушне твојата молба/ молитва."

Момчето го послуша предлогот на неговата мајка и соодветно Кришна се појави и од тогаш го придружуваше секој ден до училиштето.

Кога дојде роденденот на неговиот учител момчето ја запраша неговата мајка да му даде малку пари како би можел да купи подарок за него.

"Ние немаме пари, синко. Запрашај го твојот Брат Кришна да ти даде подарок."

Следниот ден момчето го објасни својот проблем на Кришна кој му понуди еден бокал со млеко.
Момчето со гордост го поклони бокалот со млеко на неговиот наставник, но, другите момчиња беа многу ‘подобри’ со поклоните и наставникот скоро не го ни забележа неговиот.

"Од каде ти е овој бокал?"

"Кришна, Богот на Шумата ми го даде."

Наставникот, учениците и асистентот пукнаа од смеење.

"Нема богови во шумата, тоа е чисто суеверие, рекол наставникот. Ако тој навистина постои да одиме и да го видиме.'
Целата група тргна. Момчето почна да го довикува Кришна, но тој не се појави. Момчето за последен пат очајнички повика.

"Брат Кришна, учителот сака да Ве види. Ве молам покажете се!"

Во тој момент, глас од шумата се појави и одекна се до градот, се слушна од сите.

"Не можам! Тој дури и не верува дека постојам!"
.
.
.

:прекрасна приказна дедо Куељо. ..секогаш добар, секогаш на место. барем тогаш кога јас ке решам да Ве click-нам.
.
.
.

.
.
.
.
.
дедо Куељо, Пауло Коељо е еден од поинтересните ликови во виртуелниот свет, кој редовно успева со неговите ставови, размислувања, блог постови да ми го одземе вниманието. Ова е едно такво четиво, што се чита во еден здив, како што ужива да каже тој самиот, а причината поради која ќе се најде на мојот блог, во слободен превод, се разбира е темата која денес ја зачна и ја разоткри, со варијации на неколку реални перспективи..

текстот е со име:
триTe симптоми на убивање на нашите соништа



Првиот симптом на процесот на убивањето на нашите соништа е недостатокот на време. Зафатените луѓе кои ги познавам во мојот живот секогаш имаат доволно време да завршат сé што треба. Оние кои не прават ништо се секогаш уморни и не обрнуваат внимание на малкуто работа каје се бара од нив да биде завршена. Тие постојано се жалат дека денот е премногу краток. Вистината е, тие се плашат да се борат со добра волја.

Вториот симптом на убивањето на нашите соништа лежи во нашата сигурност. Бидејќи не сакаме да си го видиме сопствениот живот како голема авантура, почнуваме да размислуваме за себе како мудри, фер и коректни во поставувањето прашање и барањето малку од животот. Ние гледаме надвор од ѕидовите на нашето секојдневно постоење и егзистенција, го слушаме звукот на кршењето копја, ја мирисаме прашината и потта, ги гледаме и препознаваме големите порази и оганот во очите на воините. Но, никогаш не ја гледаме радоста, огромната радост во срцата на оние кои се вклучени во битката. За нив, ниту победата ниту поразот се важни, што е важно е дека ти се борат со добра Волја.

И, конечно, третиот симптом е пуштањето на нашите соништа да заминат и почиваат во мир. Животот станува неделно попладне; не бараме ништо за возврат, престануваме да бараме нешто повеќе од она што умееме сами да дадеме. Во тој стадиум, размислуваме за самите себе дека сме постанале возрасни, зрели; ги оставаме настрана фантазиите кои сме ги имале како млади и се трудиме да постигнеме лични и персонални достигнувања. Изненадени сме кога луѓе во зрелата доба од животот велат дека сеуште го посакуваат ова или она од животот. Но, длабоко во нашите срца, веруваме и знаме дека тоа што се случило е она што останало да се случи откако сме се откажале од битката за остварување на нашите сништа - сме одбиле да се спротиставиме на добрата Волја.

Кога ќе се откажеме од нашите соништа и пронајдеме мир, ние преминуваме низ краток период на релаксираност и спокој во нашиот живот. Но, умрените соништа почнуваат да гнијат во нас и да го инфецираат целокупното наше битие. Стануваме сурови со луѓето кои не опкружуваат, а по тоа почнуваме истата таа суровост да ја насочуваме кон самите себе. Тоа е моментот кога болестите и психозата се појавуваат. Она што се обидуваме да избегнеме во таа борба - разочарувањето и поразот - фрлаат сенка врз нас и нашиот кукавичлук.

И еден ден, мртвите, расипани соништа Ви прават тешко да дишете, и всушност тоа е моментот кога се соочуваме со смртта. Тоа е смрт која не ослободува од нашата сигурност, од нашата работа и од мирот и спокојот на тоа ужасно неделно попладне.

:зборовите на Петрис, водичот на Коељо за време на Аџилакот во Сантјаго де Компостела


__________________________________________________________________


- уште да си појаснам самиот себе, а и на Вас кои го читате ова, а не знаете за каков аџилак станува збор. “Целта на „аџилакот“ е да се среќавам со луѓето. Повторно се откриваме себеси низ очите на другите“ - има кажано на почетокот на неговиот 'аџилак' или патување наменето за промовирање на неговата истоимената книга. Аџилакот во Сантјаго де Компостела во Шпанија, или уште „Аџилак: Современа потрага по древната мудрост“ пред 20 години го инспирираше Куелјо да го напише „Алхемичарот“, роман што беше преведен на 60 јазици.

доколку сакате да го прочитате текстот во оргининал може да го најдете на неговиот блог ~

.



.
.