Уште неколку часа од предизборниот молк. Сонот уште не ми дошол, иако после (утре) треба да бидам активен со моето присуство на едно од избирачките места во нашава држава. До сега не спомнав никаде ништо арно, ни лошо, ниту за еден од кандидативе. Идејата во Македонија луѓето да се маваат со ниски удари на тема политика, дури и кога од старт знаат дека стојат на различни страни ме иритира. Свесното влегување во разговор (ех, кога би било тоа), односно кавга ми било ступидно како фрлање врз пруга кога доаѓа воз. Тоа е и главната компарација која секогаш потсвесно ја користам за нашата држава. Овде до мојот град треба да има пруга. Таа е почната некогаш – негде, но никогаш не стигнала до овде. Сигурно парите ги изгубиле (украле) тие што биле задолжени (потпишани) за ПРОЕКТОТ. Изградбава на пругава е синоним на нашата држава, во една книга тргнувањето на возот се одложуваше затоа што луѓето не можеа да се одлучат со каква боја треба да го обојат. Полемики (војни) се водеа дали да биде црвен (портокалов) или син, и преку ноќ му се менуваше бојата. Тоа беше игра на која и нема крај, и се разбира возот не тргна (во книгата мислам), или сум го заборавил оптимистичкиот крај на книгава, затоа што од оптимизам овде веќе не се живее. И ние сме исти, правиме конфликти, и се конфронтираме на теми кои модерната демократија ги смета за исклучително осетливи и интимни. Мене баш ми е гајле за кого ќе гласаат комшиите, ја немам ни мајка ми прашано за тоа. Додека комшиите од поодамна веќе пуштија вода со тоа што на некој начин ни сугерираа за кого би требало ние да гласаме.
Проектот “Пруга” е од големо значење за нашава држава. Тоа би требало да биде патот кој ќе не однесе во толку посакуваната и од неродените ни внуци Европска Унија. А за пруга ни треба работна сила, која се помалку ја има во Македонија, затоа што на луѓето им е поубаво да се мезат, пијат ефтина ракија и филозофираат, отколку за ситни пари да работат по десет, дванаесет и повеќе часови и тоа неосигурани. Кога сите политички ставови, коментари, критики би си ги задржале во нашиве глави како дел од мисловната медитација на секојдневието, и братски (не како во времето на Тито), си плукнеме на рацете и сложно го реализираме овој проект, мислам дека нема да има потреба од чекање на реторички благонаклонети спрема нас и нашиот развој одговори од страна на европските пратеници и претставници од секој вид, туку сами ќе си ја завршиме работата, истите да не поканат без многу молби и лижење на стакленото ѕвоно.
Молкот е последниот крик на умот после ударот на `рѓосаната камбанарија во напуштените села.

сликичката е превземена од овде

Државава чинам ни роди премногу паметни луѓе. Повеќе отколку што може искрено да реализира во применување на нивните стратешки планови, ма во било која област. И чарето не го знаеме, ни ние, ни државата, а богами ни сите тие условно кажано деца родени да ја направат посакуваната од нашите родители промена. Вртиме во круг, иако толку "паметни", веќе 20 години од социјализам до капитализам, или од капитализам до социјализам и јас незнам точно, не велам дека сум од групата на паметнаковци.
Во државата се изградија толку многу аналитичари што крајно време е да ги слушнеме нивните анализи и` да им кажеме да се гонат во некои од напуштените села од каде што дошле, затоа што таму мислам дека нивните анализи најдобро ќе влијаат неконструктивно. Да почнат нивните анализи да ги презентираат на зеленчукот и на животните, мислам дека и тие ќе се отрујат и изумрат. Па нели и така сме нација во изумирање ако не се лажам, или уште ќе раѓаме морони- аналитичари кои уште мали ќе бидат окуражени да серат идеологии и филозофии место да земат да работат нешто, па макар и мозлење крави. Млекарите веќе не сакаат да го работат тоа, така има услови за нови вработувања. Е сега не е фотеља, ама бар е здрав живот. Целта ми беше да споменам за мене многу важен аспект од развојот на интелектуалната војна (натпревар) на денешниве високопроцентни паметни рационални објективни аналитичари. Има вистина во тоа дека сите тие држат објективни тези, како на примерНа Македонците не им е добро заради затворените граници, затоа што од друга страна штом ти е границата затворена и умот се чувствува заробен, колку и да се изразува паметно и размислува расудно. По некое време сите тие аналитичари се губат во соствените тези и анализи, затоа што многу години се во прашање. Не се тие криви! Пред десет години правеле анализа со истурање на целата ароганција, иронија и знаење на едните, сега на другите, во меѓувреме испомешале баби и жаби, и сега сакаат да ги читаме и да им велиме да, така е!
Не е така, оваа транзиција им го расипала духот во изразувањето, надежта прво во едните, после во другите им го уништила неутралниот став, а мислењата им се веќе толку неважни што доколку се на фарма може и стадото да им избега, не ако тоа го зборат, туку и доколку на тоа помислат.

Еден човек од низок раст рече: " Јас сум согласен на се`, само кога би бил повисок за барем една педа".

Само што го рече тоа, кога гледа - пред него стои волшебничка.

- Што сакаш? - го праша волшебничката.

А човекот од низок раст стои и од страв неможе да каже ништо.

- И? - рече волшебничката.

А човекот од низок раст стои и молчи.

Волшебничката исчезна.

Точаш човекот од низок раст почна да плаче и да си ги гризе ноктите. Отпрва ги изгриза сите нокти на рацете, а потоа и на нозете.



Читателе, размисли околу баснава, и нема да ти биде сеедно.

Данил Хармс
- од " Старица и други раскази", издание на Темплум


- The goal of realistic image synthesis: an example from photography
L. Stroebel, J. Compton, I. Current, and R. Zakia. Photographic Materials and Processes, Boston: Focal Press, 1986

...

И јас си помислувам на басната на Хармс, веќе неколку пати денес.

На волшебството кое ќе му помогнеше да го постигне тоа што сака.
И на стравот за соочување со својата цел.

Можеби е подобро да даваме голови без да ги посакуваме, отколку да навиваме за победа, на игра без предвреме направена стратегија.

А може и да се прошетаме во природа, под рака со човекот со низок раст.
Можеби само да не понесе по патеката на волшебничката. Или само да ја видиме.

А дали би го посакале дијалогот со Неа, од Некого зависи.

Господине Хармс?
...или да грицкаме нокти?

Соочени со недостатоткот од еден урбан младински фестивал како место каде што младите талентирани лица ќе можат да го промовираат своето творештво пред пошироката публика, клубот за локални младински иницијативи Штип се одлучи на подготовка и организација на овој настан. Фестивалот беше замислен како мултимедијален настан во кој ќе бидат опфатени: театарот, музиката, фотографијата, филмот и ликовната уметност.

На 23 Јануари во просториите на дом на млади во Штип се одржаа сите горе наведени активности. Публиката беше доволно заинтересирана за овој настан и присуствуваше во огромен број, исто така беа присутни локалните и националните медиуми кои направија прилози за конкретниот настан. Time table-от на овој настан одеше од прилика вака:
-најпрво започнав јас како координатор на ликовна работилница на која неколкумина зедоа активно учество со творење на неколку извонредни дела во техниката темпера на картон;
-во продолжение следуваше официално отварање на изложба на која се претставија двајца автори со нивните фотографии, како и јас со изработените минијатури за време на настанот;
-во другиот дел на просториите на дом на млади, истовремено со отварањето на изложбата, имаше премиерна изведба на театарска претстава и проекции на неколку филмови;
-како за шлаг на прекрасен настан следуваше концертот на кој настапија неколку млади бендови со ученици од средното музичко училиште со најразличен репертоар:

Се на се, ова беше еден извонредно организиран настан за кого сме благодарни на Фондацијата Институт Отворено Општесво и Локалната самоуправа?!? на град Штип.

Јас лично сум му благодарен на Гоце Коцевски, млад активист од Штип, кој ја имаше главната улога на овој настан т.е. координатор на целиот овој проект. Благодарам Гоце!
...се надевам на уште многу креативни настани како овој организирани од младите на градот Штип.

во прилог дел од моите минијатури направени на како дел од ликовната работилница

Max Verhart, Holland (Holandija)

falling apple
the branch sweeps into
a new balance

(#1 Shiki Kukai, September, 2006)

pada jabuka –
grana se vraća
u novu ravnotežu

(Translation: Saša Važić)

паѓа јаболка-

гранката се враќа

во нова рамнотежа.

(превод:Митко Гогов )

Dubravko Korbus, Hrvatska (Croatia)

jesenje nebo
mušice ostale
bez lastavica

autumn sky
the gnats
without swallows

(Translation: Đurđa Vukelić Rožić)

есенско небо

комарците останаа

без ластовици.

(превод:Митко Гогов)

Adelaide B. Shaw, USA (SAD)

fresh eggs
in the winter hen house
warming my hands

sveža jaja
u hladnom kokošinjcu
greju mi ruke

(Translation: Saša Važić)

свежи јајца

во ладен кокошарник

ми ги топлат рацете

(превод:Митко Гогов)

Beate Conrad, USA (SAD)

spring rain
almost unnoticed
the beggar's tears

Prolećna kiša –
jedva primetne
suze prosjaka

(Translation: Saša Važić)

Пролетен дожд-

речиси незабележани

солзите на просјакот

(превод:Митко Гогов)

Petar Tchouhov, Bulgaria (Bugarska)

cold wind
an old woman steps closer
to the church

hladan vetar
starica se primiče
crkvi

(Translation: Saša Važić)

студен ветер

старица се доближува

до црквата

(превод:Митко Гогов)

Dušan M. Adski, Srbija (Serbia)

Dlan mi greje
topla njuška psa -
jutro u planini

my palm warmed
by a dog's snout -
mountain morning

(Translation: Saša Važić)

дланката ми ја топли

топлата муцка на кучето-

планинско утро

(превод:Митко Гогов)

Maria Tirenescu, Romania (Rumunija)

full of flowers
a wild rose near the river –
the moon alone...

puna cvetova
divlja ruža kraj reke –
usamljen mesec

(Translation: Saša Važić)

полно цвеќиња

дива ружа покрај реката-

осамена месечина

(превод:Митко Гогов)

This is something that I watch!
Its about one of the best ( for me ) street art painters. He do very good staff, who make the people thinking about some points of view. I like the video also that he made it, about optical illusion, and about believing in everything that we see. Respect and for the indoor art. For me not just only great street art painter but and perfect art artist.

Oва е уметникот кој ме замисли, ме инспирира и ми појасни некои ставови. Banksy е автор кој наведува на дадена промена, таргетира определена група од која бара конкретни промени. Се соочува директно со суровата реалност и јавно остава потпис врз своето дело. Неговите дела се големи и буквално и суптилно. Црта од душа, коректно, шегобијно, но еден од ретките кои направил разбранување на јавноста, после корегирањето на одредени простори. Се бори за промена ја јавното мислење, за соочување со болната реалност на манипулација на естаблишментот, за глупоста на малите луѓе итн.

Има еден документарен филм со истиот наслов. Како тренер за форум театар на еден семинар за хив/сида во Струга, имав можност да направам една игра во која учесниците ја испуштаа истата позитивна енергија, како во овој документарец. Идејата беше да се направи игра со која децата ќе се опуштат и меѓесебно ќе се запознаат. Најпрво требаше да движат брзо и да направат конфузија, после тоа требаше да одат во slow emotion (бавно), па требаше да скокаат, да викат, да одат на една нога. И сето тоа и уште многу други начини, за на моменти да седнуваат, да легнуваат по стомак, па по грб, за да имат време малку да здивнат и повторно да скокнат, да викнат ЕЈ и повторно да продолжат да се движат конфузно. Додека течеше играта, во умот ми помина сликата од докуметарниот филм и се се мислев како да ја внесам оваа сцена во практиката на ова што течеше во моментот. Им реков да седнат, на што не се мислеа многу, ни пак на тоа каде ќе седнат или до кого. Веќе беа подолго време испотени и среќни со насмевки на лицата, и кога им реков да седнат беа уште позадоволни. Ја играв и јас играта со нив. Седнаа, се издишаа, беа во блажена испотена состојба. Околу нас имаше многу енергија, горевме од топлина како да е средина на лето, а беше почеток на ноември. Ја чекаа наредната акција од мене. Реков: кренете ги рацете горе!
Веќе на сите им беа рацете горе. Ја добив сцената од филмот, само уште ми требаше звучна комуникација. Мелодијата е таа што уште толку ги спојува луѓето. Им реков да употребуваат согласки, ама тивко. Ја имав и мелодијата. Беше магично. Им благодарам на сите што учествуваа во оваа групна активност.